Η Αξία της Ταπείνωσης

! Παντούλα Παπαδογιάννη

Πο­λύ λε­πτό θέ­μα η τα­πεί­νω­ση. Δεν α­πα­σχο­λεί μό­νο τους πο­λύ χα­ρι­τω­μέ­νους, αλ­λά και αυ­τούς που θέ­λουν να είναι ευά­ρε­στοι στο Θε­ό. Τι εί­ναι ό­μως η τα­πεί­νω­ση; Τι την χα­ρα­κτη­ρί­ζει; Εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη απ’ ό­λες τις α­ρε­τές και μη­τέ­ρα ό­λων. Απ’ την τα­πεί­νω­ση ε­πέρχο­νται η α­γά­πη, η υ­πο­μο­νή, η ε­λε­η­μο­σύ­νη, η θυ­σί­α. Για τον τα­πει­νό άν­θρω­πο δεν υ­πάρ­χει το «ε­γώ». Ε­κεί­νο που τον κυ­ριεύ­ει εί­ναι η η­ρε­μί­α, η α­πά­θεια προς τις ε­ξω­τε­ρι­κές φρο­ντί­δες, του­τέ­στιν καλ­λω­πι­σμός, τρο­φή, η­δο­νές. Στη­ρί­ζεται εξ ο­λο­κλή­ρου στο Θε­ό, και εί­ναι σί­γου­ρος για την ά­με­ση πα­ρο­χή βο­ή­θειας απ’ το μέ­ρος Του. Δεν υ­πάρ­χει κά­τι που να θε­ω­ρεί δι­κό του. Α­κό­μη τη Χά­ρη του Θε­ού δε θέ­λει να την α­να­γνω­ρί­ζει στον ε­αυ­τό του, αλ­λά να τον υ­πο­βαθ­μί­ζει χί­λιες φο­ρές πιο πο­λύ. Δεν ε­πι­ζη­τεί να βρί­σκει ευ­και­ρί­ες, ώ­στε να ε­πι­δεικνύ­ει τα προ­σό­ντα του, αλ­λά σε κά­θε του κί­νη­ση γί­νε­ται χώ­μα για τους άλ­λους. Δεν υ­πάρ­χει θέ­λη­μα γύ­ρω απ’ τον ε­αυ­τό του, αλ­λά γύ­ρω απ’ τους άλ­λους. Ο τα­πει­νός άν­θρω­πος ό­σο εμ­βα­θύ­νει την α­ρε­τή αυ­τή έρ­χε­ται σ’ έ­να ε­πί­πε­δο να δια­κρί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο τα α­μαρ­τή­μα­τά του και να ζη­τά πε­ρισ­σό­τε­ρο η βο­ήθεια του Θε­ού μ΄ςω της προ­σευ­χής. Στην προ­σευ­χή του προς το Θε­ό θέ­λει να προσεύ­χε­ται για ό­λο τον κό­σμο και βά­ζει τε­λευ­ταί­ο την ε­αυ­τό του. Ό­μως ποια η αξί­α της τα­πεί­νω­σης; Ο­φεί­λου­με να εί­μα­στε ταπει­νοί, για­τί κα­τά τη χρι­στια­νι­κή ζω­ή μι­μού­μα­στε το Χρι­στό. Η ά­σκη­ση της τα­πεί­νω­σης μας κα­θα­ρί­ζει απ’ τα πά­θη. Μας φέρ­νει σε ε­πα­φή με το Χρι­στό, ό­ταν τα­πει­νό­φρο­νες α­ντι­κρύ­ζουεμ το πρό­σω­πό Του στο πρό­σω­πο του πλησί­ον μας. «Για να φτά­σει κά­ποιος στην α­γιό­τη­τα, η ο­δός εί­ναι: πρώ­τος η τα­πεί­νω­ση, δεύ­τε­ρον η τα­πεί­νω­ση, τρί­τον τη τα­πεί­νω­ση. (Λό­γοι του Α­γί­ου Αυγου­στί­νου προς τον Διό­σκου­ρο).

Η α­ξί­α της τα­πεί­νω­σης δια­φαί­νε­ται κα­λύ­τε­ρα μέ­σα απ’ την ε­πιτυ­χή ά­σκη­ση αυ­τής, ό­που σύ­ζυ­γοι δε τσα­κώ­νο­νται, α­δέλ­φια δεν φθο­νού­νται, αλλά και στην πνευ­μα­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ζω­ή ό­που η καρ­διά θέ­λει να δια­φυ­λάττει κα να ε­φαρ­μό­ζει συ­νέ­χεια το λό­γο του Θε­ού.